رهایم کنید

توی فکر اینم که شاید بهتره مدتی ننویسم ، حوصله می خواد نوشتن چیزی که این روزها ندارم ، سوژه می خواد نوشتن که از بی سوژگی ترجیح می دم سکوت کنم ، این روزها روزهای روتینی هم حتی نیستن ، حس تعلیق دارم انگاری روی زمین و آسمونم بین یه عالمه علامت سئوال که دیگه حتی برام پیدا شدن ِ جوابشون مساله نیست ، باورت می شه که من به روی هر چیزی تسلیم شده باشم ، دیگه حوصله جنگیدن ندارم جنگیدنی که می دونم نتیجه نداره ، این روزها عین دختری شدم که فقط می خواد روزها بگذرن و اون نفس بکشه و توی لحظه بخنده یا حتی توی لحظه ناراحت باشه بدون لحظه ای فکر به اینکه آخرش چی می شه
می دونم که شاید این همه تسلیم زیادی باشه اما برای من که مدتها جنگیدم خیلی هم خوبه دوست دارم خودم رو بسپرم به تقدیر هر چی باید بشه می شه نه ؟من تلاشم رو کردم دیگه نه توان اش هست نه حتی امیدواری کاذبش
...............................
این روزها مدام اگه قراره چیزی رو تاریخ بزنم می نویسم هشتاد و هشت !! حالا چرا نمی دونم ، نه اینکه اون سال خیلی خوب بوده حالا برام نمی گذره و موندنی شده اونم بد جور
................................
عجب هوایی شده چند صد نفره ، دلم می خواد نباشم وقتی هوا این قد خوبه یا هوا اینقد خوب نباشه وقتی من این مدلی ام
.................................
دنیا ، ما رو با تمام خوبی ها و معصومیت هامون نخواست و حالا اگه دیگه حس می کنم معصوم نیستم براش توجیه خوبی دارم ، من بیست و نه سال معصوم و پابند به اصول شما زندگی کردم اما مُدام پَسَم زدید حالا بذارید سی سال مونده رو خلاف اصول تون زندگی کنم حتی اگه بخواید ایراد بگیرید و بالای منبر برید برای نصیحت من ! حتی اگه به نظرتون این مسیر خلاف جهت به من آسیب می رسونه بذارید برسونه حداقل اون موقع تقصیر رو گردن یکی دیگه نمیندازم اون موقع جای توجیه هنوز هست
بذارید زندگی کنم به اصول خودم نه با احترام به اصول شما
......................................
رهایم کنید تا نا کجا آباد این دنیای لعنتی