Wednesday, July 11, 2007

چرا


به لطف هدیه تولدی از این رفیق و همشیره گُلش کتاب سفر به گرای دویست و هفتاد درجه از احمد دهقان رو خوندم کتابی در روایت جنگ ناگزیر ایران
قصه گُردانی که در آخرین لحظات با دوازده نفر درچند قدمی دشمن که فقط فاصله قد یه پله مقاومت میکنن اونم با هیچ چی در برابر تانک هایی که لحظه به لحظه بهشون نزدیک تر نیشن و اونا جز مردن راه دیگه ای ندارند ، پاره پاره شدن رفیق ، مرگ تدریجی و عجز در نهایت غرور ، غروری که خودت برای خودت می سازی
جنگ چیز بدی است این رو قبول دارم اما این که فلسفه این مدلی جنگیدن چیه درد بغضم رو بیشتر می کنه

7 comments:

Anonymous said...

دست پروشات درد نکنه ...

شایان
صحرای رز

Anonymous said...

خدا رو شکر ما خوبیم رفیق ...

شایان
صحرای رز

Anonymous said...

ba shomordan ham khabet nemibare?! ey baba

rasti Hana joonam yek soal daram azat. tu un aksi ke kafshet bud, fekr konam kafshet az in takht haa bud ke jensesh parcheiie va mesle gipour e na? chon man bara mamanam yek hamchin chizi kharidam va mikham bedoonam tu Iran hast ya na va age hast chande, ke poolam ro hadar nadam. age kafshet injuriye ke man fekr kardam ya midooni in kafshaii ke migam che shekliye va chande, gheymatesho baram minevisi?
dastet dard nakone :)

Anonymous said...

pas ruze sevom ro ham bebin to ke in hame az jang gofti!

Anonymous said...

جنگ واقعیتی است تلخ

Anonymous said...

kheili kheili mamnun az inhame Info. ye ba arzesh :) dastet dard nakone. ba in Info. ke dadi, tasmim gereftam kafsh ro pas nadam va biyaram. markesh inja yekam amrufe vali tu Iran na, va kheili rahat o khoshgele. ama az hame mohemtar, tu haraji kahridamesh va gheymatesh nesf shode bud!!!!!! age bara mamanam khub nabud ham midamesh be khaharam ;) bazam mamnun doost joonam

Anonymous said...

جنگ نفرت انگیزه و از اون بدتر اتش افروزان جنگ