چرا

به لطف هدیه تولدی از این رفیق و همشیره گُلش کتاب سفر به گرای دویست و هفتاد درجه از احمد دهقان رو خوندم کتابی در روایت جنگ ناگزیر ایران
قصه گُردانی که در آخرین لحظات با دوازده نفر درچند قدمی دشمن که فقط فاصله قد یه پله مقاومت میکنن اونم با هیچ چی در برابر تانک هایی که لحظه به لحظه بهشون نزدیک تر نیشن و اونا جز مردن راه دیگه ای ندارند ، پاره پاره شدن رفیق ، مرگ تدریجی و عجز در نهایت غرور ، غروری که خودت برای خودت می سازی
جنگ چیز بدی است این رو قبول دارم اما این که فلسفه این مدلی جنگیدن چیه درد بغضم رو بیشتر می کنه