آخرین پست اسفند ماه هشتاد و هشت

این ننوشتن های طولانی من فقط اعتراضی است به نشدنی های نا تمام زندگی ام

چرا شدنی نمی شوند این همه نشدنی هایم

چرا خدا لحظه های خوب را برای من کوتاه و گذری می خواهد نمی دانم

و هرچه بیشتر سکوت می کنم گره ها کورتر می شوند رفقا

..................................................

کاش این همه پشت هم اتفاقهای بد رو تجربه نمی کردم ظرفیتم تموم شده شک ندارم

..................................................

روزهای آخر اسفند دیگه انگار پر غنج زدن دلم نیست

.................................................

اگه همه ما اشتباهی سر راهم قرار می گیریم کلن در ِ دنیا رو باید بست که این همه بی وقفه اشتباه می کنه

...............................................

وقتی همه چی جوره برای بودنت اون وقت یهو همه چی جور می شه برای نبودنش خیلی حال بدی داری اون قدر بد که تصمیم میگیری دوره خلاء ات رو طولانی کنی اون قدر طولانی که دیگه هیشکی نتونه وارد زندگی ات شه و فک کنه تو از اول هم تنها بودی

..............................................

دیروز من بودم و مریم گلی و ساعتها پیاده روی در سکوت و زندگی ای که داریم سخت می گیریمش اما خودش نمی خواد روی آسونش رو به ما نشون بده

...................................................

من خوب می شم می دونم اما زمانش رو نمی دونم

............................................

شاید این آخرین پست این سال لعتنی باشه سالی که یادم داد

هیچ وقت آدمهایی که به نظر ساده می آن رو ساده فرض نکن همه پشت یه نقاب سیاه دارن نفس می کنن

هیچ وقت دیگه به بیزنس فکر نکن تو آدمش نیستی و نبودی و نخواهی بود

هبچ وقت عاشق نشو چون عشق ِ با نتیجه، عشقی که ته داشته باشه حتی توی داستانها هم غیر منطقیه

هیچ وقت فک نکن که یه اتفاقی اگه تا آخرین لحظه با خوبی و خوشی رفت جلو حتمن اتفاق می افته نه فقط کافیه توی یه لحظه همه چی داغان شه

هیچ وقت راست نگو و احساسات رو وسط عریان و برهنه نذار

هیچ وقت منتظر تموم کردن رابطه از طرف مقابلت نباش اگه می دونی تمومه تو پیش قدم شو برای خداحافظی حس اش قشنگ تره

و هیچ وقت وارد جریانی نشو که می دونی ته نداره